Το βιβλίο

Είναι η Λήθη, Τζο. (Αγορά)

So keep your eyes on the price. 

Κι ήρθε η μέρα, 

που κατά τας γραφάς 

εκπληρώθηκε η προφητεία.

Και οι λωποδύτες 

πήραν 

την μορφή 

Πιθήκων και

Χιμπαντζίδων και

Ουρακοτάνγκων και 

Μαϊμούδων και 

Γορίλων να…, 

λύνουν την γραβάτα τους

ή να κρεμιούνται με αυτή.

Άλλοι να παίρνουν τα βουνά. 

Κι άλλους, να τους παίρνουν τα βουνά.

Κι ο τόπος να ησυχάζει. 

Καμιά φορά κατεβαίνουν 

απ’ τα βουνά.

Για ζητιανιά.

Αλλά εμείς εδώ έχουμε μόνο. 

Μια κιθάρα.

Και δυο μπύρες για το δρόμο.

Συνεχίστε αυτό που κάνετε. Σαν να μην υπάρχουμε. Παραμείνετε ψύχραιμοι και σύντομα, όλο αυτό θα έχει τελειώσει. Ακολουθήστε τις οδηγίες μας, και μην σκεφτείτε ηρωισμούς ή οτιδήποτε εκτός σεναρίου και κανείς δεν θα πάθει τίποτα Λίγο ακόμα. Κοντεύουμε.

* Ο σιωπών συναινεί.

 Δεν κατάλαβα ποια ήταν η ερώτηση σου.

Τους ανθρώπους, τους θάβουμε για να μην βλέπουμε πως σαπίζουν.

Τους θάβουμε νεκρούς.

Τις αναμνήσεις ζωντανές.

Για τον ίδιο λόγο.

Κατάλαβες ποια ήταν η απάντηση μου;

"..., τους καταραμένους, τους αγαπώ, αλλά δεν θα τους έβαζα στο σπίτι μας, μωρό μου".         



  "Δε θα με ξεχάσεις γιατί…,

                   με έχεις ξεχάσει ήδη".


Πέτα μέχρι εκεί..., 
αλλά όχι μέχρι εκεί που μπορείς.
(το μόνο που ήθελα ήταν να σου δείξω πως μπορώ να πετάξω..., μπορώ να πετάξω)




Τις επαναστάσεις Τζο, δεν τις κάνουν οι πεινασμένοι, αλλά οι χορτάτοι που δεν έφαγαν τρεις μέρες.





Ο Μινώταυρος. Εμείς.


Το συμπέρασμα είναι,
πως το θέμα έγκειται,
στον τρόπο
που κρατάς το σκοινί
μέσα στον λαβύρινθο.
ενώ,πίσω απο τον Τοίχο
ο Μινώταυρος βρυχάται.
Κι άλλοτε ρέβεται
τον τελευταίο που έφαγε. 
Μην δίνεις σημασία.
Εσύ έχτισες τον λαβύρινθο.
Κι εσυ φυλάκισες το Κτήνος.
Το σκοινί που κρατάς.
Κάποια στιγμή θα φτάσει στην άκρη του.
Και τότε, δεν θα έχει πια σημασία, αν το τραβούσες ή σε τραβούσε.
Στην άκρη βρίσκεται ο Μινώταυρος.
Αν το σκεφτείς.

Οι περισσότερες μαρτυρίες λένε, πως στο δωμάτιο, υπήρχε μόνο ένας τεράστιος καθρέφτης που σε μεγένθυνε.
Σε έβλεπες και σε φοβόσουν.
Μέχρι που συνηθίζες.
Όσοι δεν γύρισαν  πίσω,
όσοι δεν έπιασαν πάλι το σκοινί,
Μουρμουρίζοντας
περπατάνε στον δρόμο.
Λένε, 
πως βλέπουν το τεράστιο Εγώ τους, 
αλλά ακόμα ακούν 
το κτήνος να τρώει 
κι ας μην το βλέπουν.








Σαν τη δικιά μου





Αν υπήρχε θεός.
Αυτός.
Θα έπρεπε να μας φοβάται.
Κι οχι εμείς, αυτόν.
Ο οποίος είναι και δικό μας δημιούργημα.
Δεν μπορείς να ζωγραφιζεις
εξπρεσιονιστικά,
αλλά να φοβάσαι
για το που σε πηγαίνει Αυτό,
και πόσο θα κρατήσει.

Αν υπήρχε θεός.
Αυτός.
Θα έπρεπε να μας φοβάται.
Κι οχι εμείς, αυτόν.
Τρώμε τις σάρκες μας εδώ κάτω.
Τρίζουν τα κόκκαλα μας.
Είμαστε έτοιμοι ή να χάσουμε,
ή να χαθούμε.

"Αν δεν έχεις μαύρο, βάλε μπλε".
Το μπλε με πιέζει .
Με σκάει .
Με χαλάει .
Το μπλε μου θυμίζει το Πριν.
Μαθαίνω όμως.
Να ξαναγαπάω το μπλε μαζί σου.
Αν υπήρχε θεός, θα ένιωθε το ίδιο.
Θα σταματούσε όλους τους πολέμους , θα νικούσε όλους τους κακούς και θα καθάριζε τη γη απ’ τα πυρηνικά.
Αλλά αυτός ο θεός, φοβάται το μπλε.
Δεν ανακατεύεται.
Οι πιστοί του, τον σέβονται και τον φοβούνται.
Δεν μπόρεσαν να σπάσουν το μαύρο.
Και ντήθηκαν στα μαύρα.
Έχουν πάνω τους δυο κουμπιά.
Το πρώτο είναι το " Δεν μπορώ".
Το πατάς κι αμέσως ανοίγει το κρανίο σου, βγάζεις τον εγκέφαλο σου και τον αφήνεις πάνω στο τραπέζι. Μπροστά στον απέναντι σου, ως ένδειξη των ορίων που φτάνεις.
Υπάρχει και το κουμπί , " Δε θέλω".
Μόλις το πατήσεις,
Ανοίγει το στήθος σου.
Και πετιέται έξω η καρδιά σου
Σα ξεχαρβαλωμένος κούκος
Σε χαλασμένο ρολόι τοίχου.
Τικ - τακ.
Είναι ο τρόπος να δείξεις,
από που πηγάζει το πρόβλημα.

Δεν είναι ένα μπλε πουλί σα του Μπουκόφσκι

Είναι μια μπλε καρδιά σαν την δικιά μου.







Κατά φαντασίαν πολιορκημένος



Καλησπέρα. 
Η παραγγελία μου είναι: 

Χίλιες αμυντικές σφαίρες σε ταινία, για μυδραλιοβόλο στόματος, ΗΚ11, τύπου ψέματος, της σειράς αυτής που παίρνω, πάντα. "Συγνώμη". Ναι, ξέρω έχετε κι επιθετικές σφαίρες, σειράς "Χρόνος" και σειράς "Ανάγκη", αλλά δεν ενδιαφέρομαι. Πρέπει να κρατήσω την θέση μου. Έχω μείνει απο πολεμοφόδια. Ο κλοιός σφίγγει. Πρέπει να αμυνθώ. Με τις σφαίρες "Συγνώμη", κρατιέμαι ακόμα. Κάντε γρήγορα σας παρακαλώ. Πρέπει να γαζώσω όλους τους Γιατί, που εχει στείλει ο Τζο κι εκείνα τα μισθοφόρια τα Θα. Οι κάνες πρέπει να καπνίσουν πάλι, και ξέμεινα από αλήθεια. Στα αλήθεια.

Μαθαίνουμε στα λάθη,.

Είναι το μοναδικό 

που ξέρουμε.

Να κάνουνε υπέροχα.

Μαθαίνουμε στα λάθη.

Το πρώτο ήταν το δύσκολο.

Μερικούς, τους πόνεσε πολύ

όπως ή πρώτη νύχτα στη φυλακή.

Όμως μετά

στην αυλή

κοιτούσαμε τα πουλιά 

και τραγουδούσαμε.

Μαθαίνουμε να επαναλαμβάνουμε 

τα ίδια και τα ίδια.

Από ασφάλεια

και από ανασφάλεια.

Μέχρι να πεταχτεί στον αέρα ο φελλός

του ντεζα βου.

Πλουτίζουν οι ψυχολόγοι,

οι κάβες,

αλλά όχι τα μπαρ.

Κι αυτό είναι, ένα από τα λάθη.

Μαθαίνουμε στα λάθη.

Μπορούμε ΚΑΙ υποκρινόμαστε

προς αποφυγή αποκάλυψης

της θέσης μας.

Της τρέλας μας.

Εθιζόμαστε από τα λάθη.

Ψοφάμε για πόνο.

Στη ζητιανιά για ένα ψέμα

να μην είναι σαν τα άλλα

Όλα τα άλλα είναι για χάπια κι άλλα σχετικά.

Καμουφλάζ αρρωστημένου,

κανα δυο αόρατοι φίλοι,

ένα ζεστό σώμα δίπλα στο δικό σου,

με την αμφιβολία 

αν κάνεις το σωστό.